Oman wierzbnolistny

Morfologia

Niska bądź średniej wysokości, prędko rosnąca bylina, o pojedynczych łodygach oraz kwiatostanach w formie złotych koszyczków.

Pędy omanu są gęsto a naprzeciwlegle ulistnione, gołe lub co najwyżej delikatnie kutnerowate na spodzie, niemal zawsze pojedyncze, najwyżej słabo rozgałęzione bliżej kwiatostanu.

Wypuszcza liście podobne do wierzbowych: jajowato-lancetowate, ostro zakończone, o siatkowatym unerwieniu oraz całobrzegich blaszkach. Dolne będą krótkoogonkowe lub siedzące, górne zawsze siedzące, o sercokształtnych nasadach okalających pędy. Analogicznie do łodyg również liście będą albo zupełnie nagie, albo lekko orzęsione na nerwach spodniej strony i przy skrajach blaszki, pozbawione gruczołków na spodzie. Przez całe lato i wczesną jesień na wierzchołkach pędów zawiązuje się po kilka koszyczków, potocznie zwanych kwiatami, choć tak naprawdę są to całe kwiatostany I rzędu, skupione czasem po kilka w kwiatostany II rzędu w formie baldachów.

Pojedynczy koszyczek osiąga zwykle 25-40 mm średnicy, a składa się z kwiatów rurkowych oraz języczkowych. Pełniące funkcję płatków kwiaty języczkowe będą u tego gatunku zawsze żeński oraz zygomorficzne. Cały kwiatostan odznacza się kutnerowatymi na brzegach, przygiętymi na wierzchołku, lancetowatymi, zewnętrznymi listkami okrywy krótszymi od wewnętrznych. Kolorystyka taka sama jak u pokrewnych gatunków, jaskrawo żółta.

Rodzi owoce w postaci typowych dla rodziny, siedmio- lub ośmiomilimetrowych, niemal nagich niełupek, z małym aparatem lotnym w postaci kępki brązowych włosków na szczycie. Większość okazów omanu wierzbolistnego posiada kariotyp 2n=8, ale zdarzają się okazy o 2n=16.