Półpasożyt traw podsiewany celem zwalczania zbyt ekspansywnych roślin jednoliściennych. Sprawdzi się na różnych stanowiskach — od wapiennych, po kwaśne. Znosi wiele typów podłoży tak żyznych jak i jałowych, organicznych i mineralnych. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej. Nasiona mogą kiełkować z opóźnieniem, gatunek wymaga stratyfikacji w mokrej ziemi.
SKU: N039
16,00 zł – 69,00 zł
SZYBKA WYSYŁKA
Zamówienia wysyłamy w 24h by każdy zakup dotarł do 3 dni roboczych.
BEZPIECZNE PŁATNOŚCI
Gwarantujemy bezpieczny, wygodny i szybki sposób dokonywania płatności.
POMOC I WSPARCIE
Oferujemy bezpłatne doradztwo i kompleksową opiekę pozakupową.
GWARANCJA JAKOŚCI
Dostarczamy profesjonalne i przemyślane mieszanki nasion.
W 1 gramie jest ok:
330 nasion
Nazwa polska: szelężnik mniejszy
Nazwa łacińska: Rhinanthus minor (Alectorolophus minor)
Rodzina: zarazowate Orobanchaceae (dawne trędownikowate Scrophulariaceae)
Status w Polsce: rodzima
Szelężnik mniejszy to drobna roślina jednoroczna, półpasożyt korzeniowy traw.
Układ korzeniowy ma płytki, słabo rozgałęziony, z najmłodszymi korzonkami wyposażonymi w ssawki (haustoria).
Pędy nadziemne charakteryzują się czworokątnym przekrojem i skośnie wznoszącymi się gałązkami. Poza tym mogą być bardzo różne: czarniawe lub zielonkawe; proste bądź rozgałęzione; delikatnie owłosione lub całkiem nagie. Osiągają 0,2-0,8 m wysokości.
Liście górne nie przypominają dolnych, aczkolwiek wszystkie są siedzące (bez ogonków) i piłkowane na brzegach. Dolne są: naprzeciwległe, czysto zielone i lancetokształtne; natomiast górne: nakrzyżległe, żółtawe lub czarniawe i trójkątne.
Szelężnik odznacza się bardzo dużymi na tle reszty rośliny, grzbiecistymi kwiatami, zawiązującymi się w kątach górnych liści. Kielich jest trwały, o zrośniętych działkach, mocno złocisty, silnie rozdęty, aczkolwiek krótszy od rurki korony. Korona także jest jaskrawo żółta, także zrosłopłatkowa oraz dwuwargowa. Górna warga odznacza się pewnym spłaszczeniem, górnym sklepieniem oraz dwoma fioletowymi ząbkami, osłaniającymi umieszczone pod nią pylniki. Wargi opisywanego gatunku przywierają do siebie, zamykając gardziel kwiatu.
Owocem jest spora, jasnobeżowa torebka, osłonięta mocno rozrośniętymi resztkami kielicha, szeleszczącymi przy potrąceniu. Nasiona są niepozorne, obrośnięte błonką ułatwiającą ich roznoszenie przez wiatr.
Szelężnik mniejszy preferuje stanowiska widne, gdzie wyrosną razem z nimi potencjalni żywiciele. Nie jest grymaśny względem gleb, najsłabiej rośnie na wapiennych, najlepiej na kwaśnych, ale znosi wiele typów podłoży tak żyznych jak i jałowych, organicznych i mineralnych. Wymaga stratyfikacji w zmrożonej ziemi, dlatego szelężnik mniejszy zalecany się do siewu ozimego.
Od około 20 lat bywa świadomie podsiewany celem ograniczenia rozwoju ekspansywnych traw i bylin dwuliściennych w ramach ochrony czynnej bliźniczysk (psiar, muraw o przewadze bliźniczki psiej trawki) oraz zakładania miejskich łąk kwietnych i pasów kwietnych w sadach. Szelężnik może przez pewien czas rosnąć bez gospodarzy, jednak potrzebuje roślin żywicielskich do pełnego, prawidłowego rozwoju. Może atakować ponad 50 gatunków należących do 18 rodzin, najczęściej trawy właściwe (wiechlinowate, około 30% najczęstszych żywicieli) oraz drobnonasienne motylkowate (około 22% dobrych gospodarzy).
Szelężnika określamy mianem „półpasożyta” podobnie jak jemiołę, albowiem produkuje cukry samodzielnie z dwutlenku węgla w powietrzu, wykorzystując energię światła. Wody i soli mineralnych nie czerpie jednak z gleby jak normalne rośliny, lecz „podkrada” je z korzeni sąsiednich, w pełni samożywnych roślin- żywicieli. Jako że ssawki szelężnika ukryte są w głębi ziemi, jest on półpasożytem korzeniowym (a nie pędowym jak jemioła, rozwijająca się w koronie gospodarza).
Na obszarach wiejskich szelężnik traktowany jest jako szczególnie szkodliwy chwast łąk kośnych, pastwisk oraz zbóż ozimych. Na trwałych użytkach zielonych był wysoce niepożądany z uwagi na swoje trujące właściwości dla bydła i koni. Towarzyszące mu rośliny naczyniowa osłabiał nie tylko konkurując z nimi, lecz także wrastając swoimi ssawkami w ich organy podziemne. Zwalczanie go w XIX i XX wieku pozostawało niewdzięcznym zadaniem, gdyż błyskawicznie ewoluując, dostosowywał się do terminów sianokosów, tak, iż zawsze obsiewał się tuż przed pokosem. Prędka ewolucja sprawia, że naukowcy do dziś spierają się, czy formy szelężników kwitnące w różnych porach roku i porażające odmienne gatunki roślin-gospodarzy to wciąż tylko ekotypy czy już odrębne gatunki. Pomimo wielu wysiłków, by nie zawlekać go z nasionami roślin pastewnych ani z glebą, szelężnik mniejszy trafił do Kanady, USA i Nowej Zelandii. Także w krajach skandynawskich uważany jest za gatunek obcy.
Do najlepszych zapylaczy szelężnika mniejszego należą owady o najdłuższych narządach gębowych, zdolne napić się nektaru ukrytego na dnie mocno wydłużonej rurki kwiatowej np.: ćmy zawisaki. Słupek wychyla wówczas znamię poza górną wargę, przyjmuje obcy pyłek, co prowadzi do powstania nasion.
Jakkolwiek pszczoły i trzmiele również posiadają stosunkowo długie języczki, to jednak zwykle nie sięgają tak głęboko. Zatem rabują nektar bez zapylania szelężnika, wygryzając otwory po bokach korony.
BEEWILD to troska o środowisko naturalne. Oprócz promocji gatunków rodzimych, prowadzenia warsztatów edukacyjnych i projektów rewildingowych firma finansuje także organizacje ekologiczne.
Uczestnicząc w 1% for the Planet przekazujemy 1% naszych rocznych obrotów na projekty wspierające zrównoważony rozwój.
Więcej informacji: www.onepercentfortheplanet.org
