Koniczyna polna

Morfologia koniczyny polnej

Krótkowieczna, dość niska roślina o trudnych do pomylenia kwiatostanach w formie eliptycznych, siwych główek przypominających w dotyku sierść młodego kota (stąd liczne nazwy ludowe). Wykształca mocne, palowe korzenie. Wszystkie części nadziemne mocno kutnerowate.

Łodygi są kosmato owłosione, mocno rozgałęzione, półstojące bądź rozesłane, rzadziej wyprostowane, wysokości 5-30 cm (rzadko wyższe do 40, nawet 60 cm). Liście wyrastają naprzemianlegle, zachowując typowy dla koniczyn złożony i trójlistkowy kształt oraz przylistki. Pojedyncze listki węższe niż u pokrewnych gatunków, drobno ząbkowane, barwy szarawej za sprawą owłosienia. Przylistki nierzadko zupełnie obrastają ogonek liściowy, są wydłużone, szydlaste, a u podstawy lancetowate.

Główki koniczyny polnej mocno odbiegają od kwiatostanów pozostałych koniczyn swoją srebrzystą barwą i podobną do kociego futerka fakturą. Wyrastają na długich szypułkach w czerwcu i lipcu (niekiedy powtarza kwitnienie po skoszeniu), osiągając do 1 cm szerokości, a 1-2 cm wysokości. Pojedynczy kwiat charakteryzuje się typowym dla rodziny bobowatych motylkowatym kształtem, jest obupłciowy, zrosłodziałkowy i pięciokrotny. Wykształca mocno włochaty, czerwonawy i rurkowaty kielich. W motylkowatej koronie tego gatunku, krótszej albo równej długością kielichowi, nie wszystkie płatki się zrastają. Początkowo jest kremowo biała, potem różowa. Słupek pozostaje górny i pojedynczy podobnie jak u reszty koniczyn, a 9 spośród 10 pręcików zrasta się.

Owoc w postaci nie pękającego samoistnie, małego, zwykle jedno lub dwuziarnistego strąka, szerokiego na 0,5-1,0 mm, a długiego na 1,0-1,5 mm.  Nasiona bardzo twarde, niepozorne, żółte oraz mocno spoczynkowe.