Pełnik europejski

Siew

Wymaga gleb próchnicznych i wilgotnych, ciężkich, zwięzłych, gliniastych bądź ilastych. Nie jest jednak grymaśny względem odczynu podłoża, rosnąc tak na granitach, jak na wapieniach – choć na zasadowym gruncie bujniej. Mając pod dostatkiem wody i światła rośnie niezwykle bujnie, praktycznie nie chorując. Wytrzyma półcień.

Od niepamiętnych czasów wprowadzany na rabaty, zwłaszcza koło sadzawek. Przeżywa renesans popularności jako składnik pasów kwiatowych i miejskich łąk imitujących tradycyjnie użytkowane łąki trzęślicowe w dolinach rzecznych albo polany świetlistych dąbrów.

Większość odmian dekoracyjnych to mieszańce naszego p. europejskiego z jego dalekowschodnimi kuzynami. Najczęściej dziedziczą po nich ciemniejszą, pomarańczową barwę.

Ciekawostki

Zapylanie i tworzenie nasion u pełnika europejskiego odbywa się na drodze tak zwanej „nursery pollination”. Zapylaczami są muchówki z rodzaju Chiastochaeta, składające jaja na słupkach. Tylko najsilniejsze okazy tych insektów potrafią przecisnąć się do wnętrza kuli. Rozwijające się larwy muchówek zjadają część słupkowia, a potem nasion. Tak kosztowny sposób zapylania opłaca się roślinie tylko wtedy, gdy na jeden kwiat przypada do sześciu larw. Przy większej ich liczbie nastąpi zjedzenie wszystkich nasion. Cześć kwiatów tworzy wielomieszki samopylnie. Mechanizm nursery pollination z poświęceniem części zalążków/nasion dla wydajniejszego zapylenia reszty spotyka się także u niektórych plam i figowców.

Podobnie jak inne, mniejsze jaskrowate także pełnik był gatunkiem niepożądanym na łąkach kośnych i pastwiskach jako trujący i niesmaczny dla koni oraz bydła. Od wieków przesadzano go na cmentarze i do ogrodów, szczególnie koło oczek wodnych. Malejąca dostępność prawdziwych pełników sprawiła, że już w średniowieczu ogrodnicy tworzyli pełnokwiatowe odmiany jaskrów o zwielokrotnionej liczbie płatków oraz większych kwiatach jak: ‘Flore-Pleno’ albo ‘Gold Coin’ jaskra rozłogowego.