Barszcz zwyczajny

Morfologia

Barszcz zwyczajny to roślina trwała, średnia lub duża, ale wyraźnie mniejsza od obcych barszczy. Osiąga wysokość od 0,5 do 1,5 m wysokości.

Pędy grubości 4-20 mm dzielimy na podziemne kłącza – przez zielarki zwane korzeniami oraz nadziemne, kanciaste łodygi o wyczuwalnym już z daleka zapachu, szczególnie przykrym u zgniecionych owocków. Kłącza będą grube, wielogłowe, mięsiste, szczególnie wiosną bogate w zielonkawy, palący w smaku sok. Łodygi są typowe dla baldaszkowatych: wzniesione, puste wewnątrz – dęte, żeberkowane i głęboko pobrużdżone, porozgałęziane. Mogą być nagie albo nieco orzęsione, o krótkich, skierowanych ku dołowi włoskach.

Barszcz zwyczajny odznacza się niezwykle zróżnicowanym na jednym, a tym samym osobniku listowiem. Liście są zwykle szorstko orzęsione, trójdzielne, pierzaste, przy czym dolne wielkie, szerokie, na długich i grubych, rynnowatych ogonkach; a górne mniejsze, pierzaste, za to ze sporą pochwą formującą liściak, przejmujący asymilacyjne zadania właściwego liścia.

Kwiatostany barszczu składają się najczęściej z 15-30 kwiatostanów I rzędu w formie baldaszków, zebranych w kwiatostan II rzędu w postaci baldachu złożonego, o licznych pokrywkach, za to zwykle bez pokryw. Baldaszki tego gatunku wyróżniają się kutnerowatymi od strony wewnętrznej szypułkami. Pojedyncze kwiaty b. zwyczajnego charakteryzują się pięciokrotną symetrią: 5 działkami kielicha, 5 płatkami korony, wreszcie 5 pręcikami. Zwykle są obupłciowe, niekiedy tylko męskie. Biała, rzadziej czerwonawa korona odróżnia b. zwyczajny od pokrewnych b. syberyjskich i karpackich o koronach zielonkawych bądź żółtozielonych. Miodniki położone są na zalążni. Słupek jest pojedynczy, lecz o dwu szyjkach.

Owocami będą typowe dla selerowatych okrągławe bądź eliptyczne rozłupnie, rozpadające się na wąsko oskrzydlone, mocno spłaszczone rozłupki, z trzema żeberkami na grzbiecie każda. Całkowita nagość rozłupek nieźle odróżnia typowe b. zwyczajne od ich karpackich czy syberyjskich kuzynów.