Roślina jednoroczna lub dwuletnia o niepowtarzalnych kwiatostanach w formie eliptycznych, siwych główek. Koniczyna polna jest odporna na suszę, dobrze rośnie na glebach kwaśnych i piaszczystych. Kwiaty są chętnie odwiedzane przez zapylacze, głównie pszczoły.
Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej.
SKU: N085
1 gram to ok.
2.500 nasion
14,00 zł – 61,00 zł
Nazwa polska: koniczyna polna, kocie nerki, szare koćki, śpiuch, kończywiec, kończyzna, kądziołka Matki Boskiej, łzy Matki Boskiej, włosy Panny Maryi, koteczki, kotki, małaszka
Nazwa łacińska: Trifolium arvense
Rodzina: bobowate Fabaceae
Status w Polsce: rodzima
Krótkowieczna, dość niska roślina o trudnych do pomylenia kwiatostanach w formie eliptycznych, siwych główek przypominających w dotyku sierść młodego kota (stąd liczne nazwy ludowe). Wykształca mocne, palowe korzenie. Wszystkie części nadziemne mocno kutnerowate.
Łodygi są kosmato owłosione, mocno rozgałęzione, półstojące bądź rozesłane, rzadziej wyprostowane, wysokości 5-30 cm (rzadko wyższe do 40, nawet 60 cm). Liście wyrastają naprzemianlegle, zachowując typowy dla koniczyn złożony i trójlistkowy kształt oraz przylistki. Pojedyncze listki węższe niż u pokrewnych gatunków, drobno ząbkowane, barwy szarawej za sprawą owłosienia. Przylistki nierzadko zupełnie obrastają ogonek liściowy, są wydłużone, szydlaste, a u podstawy lancetowate.
Główki koniczyny polnej mocno odbiegają od kwiatostanów pozostałych koniczyn swoją srebrzystą barwą i podobną do kociego futerka fakturą. Wyrastają na długich szypułkach w czerwcu i lipcu (niekiedy powtarza kwitnienie po skoszeniu), osiągając do 1 cm szerokości, a 1-2 cm wysokości. Pojedynczy kwiat charakteryzuje się typowym dla rodziny bobowatych motylkowatym kształtem, jest obupłciowy, zrosłodziałkowy i pięciokrotny. Wykształca mocno włochaty, czerwonawy i rurkowaty kielich. W motylkowatej koronie tego gatunku, krótszej albo równej długością kielichowi, nie wszystkie płatki się zrastają. Początkowo jest kremowo biała, potem różowa. Słupek pozostaje górny i pojedynczy podobnie jak u reszty koniczyn, a 9 spośród 10 pręcików zrasta się.
Owoc w postaci nie pękającego samoistnie, małego, zwykle jedno lub dwuziarnistego strąka, szerokiego na 0,5-1,0 mm, a długiego na 1,0-1,5 mm. Nasiona bardzo twarde, niepozorne, żółte oraz mocno spoczynkowe.
Koniczyna polna lubi miejsca widne i ciepłe, o lekkich, suchych glebach, najchętniej piaszczystych lub gliniasto-piaszczystych i kwaśnych, zasobnych w krzemiany. Bez problemu znosi suszę i mrozy.
Koniczynę polną stosowano dawniej jako środek przeczyszczający i regulujący miesiączki.
W XX wieku wprowadzono ją do ogrodów naturalistycznych i uprawiano na suche bukiety, w XXI w. coraz chętniej bywa świadomie siana w miejskich łąkach kwietnych i na pastwiskach pszczelich.
Na temat miododajności koniczyny polnej, brak szczegółowych danych w dostępnej literaturze. Z uwagi na wzmiankę o doskonałym pożytku pszczelim jej sióstr (koniczna łąkowa, koniczyna biała) można sądzić, że jest bogata w nektar i pyłek.
BEEWILD to troska o środowisko naturalne. Oprócz promocji gatunków rodzimych, prowadzenia warsztatów edukacyjnych i projektów rewildingowych firma finansuje także organizacje ekologiczne.
Uczestnicząc w 1% for the Planet przekazujemy 1% naszych rocznych obrotów na projekty wspierające zrównoważony rozwój.
Więcej informacji: www.onepercentfortheplanet.org
