Rodzima roślina wieloletnia, dobrze sprawdzająca się blisko chodników i jezdni. Oman wierzbnolistny to roślina o wysokiej wydajności płytkowej oraz nektarowej.
Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej.
SKU: N104
38,00 zł – 186,00 zł
SZYBKA WYSYŁKA
Zamówienia wysyłamy w 24h by każdy zakup dotarł do 3 dni roboczych.
BEZPIECZNE PŁATNOŚCI
Gwarantujemy bezpieczny, wygodny i szybki sposób dokonywania płatności.
POMOC I WSPARCIE
Oferujemy bezpłatne doradztwo i kompleksową opiekę pozakupową.
GWARANCJA JAKOŚCI
Dostarczamy profesjonalne i przemyślane mieszanki nasion.
W 1 gramie jest ok:
5000 nasion
Nazwa polska: oman wierzbolistny,
Nazwa łacińska: Inula salicina L.
Rodzina: astrowate Asteraceae (złożone Compositae), podrodzina astrowe właściwe Asteroidae (Glebionidae)
Status w Polsce: rodzimy, naturalnie rzadszy na północy kraju, nie podlega ochronie gatunków, pominięty na czerwonych listach
Niska bądź średniej wysokości, prędko rosnąca bylina, o pojedynczych łodygach oraz kwiatostanach w formie złotych koszyczków.
Pędy omanu są gęsto a naprzeciwlegle ulistnione, gołe lub co najwyżej delikatnie kutnerowate na spodzie, niemal zawsze pojedyncze, najwyżej słabo rozgałęzione bliżej kwiatostanu.
Wypuszcza liście podobne do wierzbowych: jajowato-lancetowate, ostro zakończone, o siatkowatym unerwieniu oraz całobrzegich blaszkach. Dolne będą krótkoogonkowe lub siedzące, górne zawsze siedzące, o sercokształtnych nasadach okalających pędy. Analogicznie do łodyg również liście będą albo zupełnie nagie, albo lekko orzęsione na nerwach spodniej strony i przy skrajach blaszki, pozbawione gruczołków na spodzie. Przez całe lato i wczesną jesień na wierzchołkach pędów zawiązuje się po kilka koszyczków, potocznie zwanych kwiatami, choć tak naprawdę są to całe kwiatostany I rzędu, skupione czasem po kilka w kwiatostany II rzędu w formie baldachów.
Pojedynczy koszyczek osiąga zwykle 25-40 mm średnicy, a składa się z kwiatów rurkowych oraz języczkowych. Pełniące funkcję płatków kwiaty języczkowe będą u tego gatunku zawsze żeński oraz zygomorficzne. Cały kwiatostan odznacza się kutnerowatymi na brzegach, przygiętymi na wierzchołku, lancetowatymi, zewnętrznymi listkami okrywy krótszymi od wewnętrznych. Kolorystyka taka sama jak u pokrewnych gatunków, jaskrawo żółta.
Rodzi owoce w postaci typowych dla rodziny, siedmio- lub ośmiomilimetrowych, niemal nagich niełupek, z małym aparatem lotnym w postaci kępki brązowych włosków na szczycie. Większość okazów omanu wierzbolistnego posiada kariotyp 2n=8, ale zdarzają się okazy o 2n=16.
Oman wierzbolistny uwielbia podłoża przynajmniej okresowo wilgotne, jałowe a stanowiska świetliste. Nadmiar żyzności wręcz mu szkodzi. Nie posiada specjalnych wymagań co do odczynu gruntu, choć lepiej rośnie na obojętnych i alkalicznych. Znosi dość dobrze lekkie zasolenie, można go zatem wprowadzać blisko chodników i jezdni odladzanych chlorkami. Najlepszą rozstawą będzie 25-38 cm (16-17 osobników na metr kwadratowy).
Wiele omanów już w starożytności wzięto do uprawy jako lecznicze, ozdobne oraz miododajne.
W Polsce oman wierzbolistny pozostaje pospolitszy od wielu innych gatunków przywiązanych do łąk trzęślicowych. Brak go w Anglii i Szkocji, w Irlandii od wieków był naturalnie rzadki. Traktowano go tam jako cenny relikt tzw. flory luzytańskiej, obejmującej gatunki wspólne dla Płw. Iberyjskiego oraz Irlandii. Mimo ochrony zachowało się już tylko jedno stanowisko. Prócz omanu wierzbolistnego należą tu m.in. drzewo poziomkowe (chruścina jagodna) i „lilia z Kerry” Simethis mattiazzi.