Ostrożeń głowacz

Morfologia

Ostrzeżeń głowacz to bardzo tęga, wełniście orzęsiona, dość wysoka roślina dwuletnia, naturalnie usychająca po wydaniu owocków, o wyjątkowo wielkich i ślicznych koszyczkach oraz nieoskrzydlonych łodygach.

W pierwszym roku życia zawiązuje rozetę liści, a w drugim wzniesiony, skrętolegle ulistniony, masywny pęd kwiatowy, porozgałęziany bliżej kwiatostanu.

Wszystkie liście u głowacza wyrastają podwójnie pierzaste, dzieląc się na podługowate bądź lancetokształtne odcinki I rzędu oraz jeszcze drobniejsze odcinki II rzędu. Charakteryzują się białym, wyraźnie filcowatym kutnerem na spodzie blaszki oraz ciemnozielonym, błyszczącym wierzchem blaszek. Listowie nie zbiega wzdłuż pędu, choć obejmuje go nieco nasadą, co nieźle odróżnia przed kwitnieniem głowacza od częstszych w Polsce ostrożeni i ostów właściwych. Od lipca do września zawiązuje swoje słynne, okrągłe koszyczki kwiatowe. Trudno pomylić z innymi „ostami” za sprawą imponującej średnicy 50-80 mm tudzież charakterystycznej, siatkowatej pajęczyny. Następnym, dobrym wyróżnikiem tego gatunku bywa obecność liści o cechach dokładnie przejściowych między typowymi łuskami okrywy kwiatostanu a typowymi liśćmi asymilacyjnymi łodygi. Podobnie jak u większości ostrożeni oraz ostów właściwych również pojedyncze kwiatki będą ciemnopurpurowe, rurkowate i obupłciowe.

Rodzi owoce w formie niełupek, o pierzasto rozgałęzionym puchu kielichowym. Mogą one mierzyć 5-6 mm, natomiast ich aparat lotny 22-32 mm długości. Podobnie jak wielu innym gatunkom rzadkim, rosnącym na rozproszonych stanowiskach, także głowaczowi zagraża „rozpuszczenie się” w puli genowej pospolitszych krewniaków np.: polnego, siwego czy warzywnego.