Szczaw zwyczajny

Morfologia

Szczaw zwyczajny to roślina dwupienna, trwała, o strzałkowatych u nasady liściach i niepozornych kwiatach. Występują odrębne okazy męskie i żeńskie.

Posiada niedługi, cienki 2-5 mm średnicy, ale głęboko penetrujący, z rzadka tylko się rozgałęziający korzeń główny, za to dość grube a liczne korzenie boczne. Zimuje w postaci kłączy. Pędy kwiatowe do 0,3-1,0 m wysokie, ulistnione skrętolegle. Wypuszcza typowe dla szczawiów, strzałkowate, wyraźnie dłuższe niż szersze liście o charakterystycznym, kwaśnym, ale przyjemnym smaku. Liście odziomkowe rosną na długich ogonkach, pędowe siedzą na łodydze. Od swoich kuzynów różni się spękanymi podługowato gatkami. Kwiatostan szczawiu zwyczajnego niemal zawsze charakteryzuje się brakiem rozgałęzień wiechy. Tylko nieliczne, najmocniejsze okazy tworzą dolne gałązki kwiatostanu II rzędu. Okrywające kwiatostan listki będą u tego gatunku żywo zielone, niekiedy czerwonawo nabiegłe, z guzkiem u nasady. Zwykle kwitnie dwa razy w sezonie, na przełomie maja i czerwca oraz zaraz potem, na przełomie lipca z sierpniem. Pojedyncze kwiaty są typowe dla rodzaju: drobniutkie, czerwonawe, wiatropylne, o mocno zredukowanym, sześciodziałkowym okwiecie skupionym w dwu okółkach. U kwiatów męskich można pod lupą dostrzec sześć długonitkowych pręcików zwisających poza okwiat. U żeńskich obserwuje się pojedynczy słupek o pędzelkowatym znamieniu oraz górnej, jednokomorowej, trójkątnej zalążni.

Szczaw zawiązuje owoce w postaci trójgraniastych, lśniących, smoliście czarnych ew. czarno-brązowych orzeszków, opatrzonych aparatem lotnym w formie trzech skrzydełek.